Dec 1, 2016

Aku yang dulu bukan yang sekarang_part 3


Part 3

Mata tenung hujung selipar yang dipakai. Dikuis-kuis anak batu yang ada demi membuang rasa debar entah apa-apa sejak lelaki itu muncul hinggakan hampir 10 minit sepi mengisi ruang antara mereka. Sepi di bawah pohon jambu yang jadi saksi pertemuan terakhir mereka 15 tahun lalu. Dan hari ini, takdir kembali menemukan mereka.

"Neyl..." Ghaz hala pandang. Hela dilepaskan perlahan. Sejak tadi dia gagal susun kata sedangkan sebelum bertolak semalam, begitu banyak yang mahu dimuntahkan. Ini semua disebabkan sekeping gambar lama yang terjatuh daripada susunan buku lama yang dijumpai minggu lepas. Membuak rasa ingin kembali semula ke kampung daddynya itu meskipun atuk dan neneknya sudah lama meninggal dunia.

Di situlah dia sering bermain setiap kali pulang ke kampung. Neylia satu-satunya teman yang dia kenal.

"Betulkan panggilan nama saya tu. Nura. Awak boleh panggil saya Nura." balas Nura tegas tanpa berpaling.

"Saya selesa dengan Neylia. Neyl. Macam dulu-dulu. Awak panggil saya Ghaz."

Nura geleng. Senyum nipis dilempar. Nama panggilan yang dah tak bagi apa-apa makna padanya sejak lelaki itu tidak lagi pulang ke kampung.

"Panggil Nura cukup. Saya tak biasa orang panggil Neyl atau Neylia." Dia tetap bertegas.

"Tapi saya tetap nak panggil awak Neylia." Ghazali sama tegas.

Nura lempar renung tajam di wajah yang jauh berubah dan lebih matang di sebelahnya ini. Sangat berbeza malah membuatkan hati wanitanya gagal menyusun rentak. Habis pincang semuanya. Nafas dihela perlahan seraya membuang pandang ke tengah halaman yang kosong.

"Kenapa awak balik lagi ke sini? Apa yang awak cari lagi dekat kampung ni? Awak dah bahagia duduk dekat bandar tu kan?" luahnya tak berselindung.

"Neylia..."

Nura ketap bibir. Terasa menyirap darahnya setiap kali nama keduanya meniti bibir lelaki itu. Memang dasar tak faham bahasa! Sakit hatinya.

"Saya rindu awak Neyl." ucap Ghazali tulus.

"Rindu? Awak rindu saya?" Nura lempar senyum cukup sinis. "Awak jangan nak merepeklah Doktor Ghazali Al-Falah!" tekannya geram. Status yang dimiliki lelaki itu kini membuatkan dia dah buang jauh kenangan lalu. Kenangan yang pernah ada di antara mereka meskipun hanya setebal buku 555. Kenangan yang dirasakan langsung tak bermakna buat lelaki itu.

"Neyl, tolong dengar dulu apa yang saya nak cakap." pujuk Ghazali bila dapat rasa Nura Neylia di depannya ini bukan lagi Nura Neylia yang dia kenal dulu. Nampak lembut tapi ada ketegasan yang tersembunyi.

"Saya rasa, takde apa yang saya perlu dengar." Nura dah bingkas dari pangkin kayu yang diduduki.

"Ada! Awak kena dengar dulu apa yang saya nak cakap!" tingkah Ghazali turut bingkas.

Nura lempar renung tajam. Ghazali turut balas renung yang sama sebelum akhirnya Nura mengalah. Dibuang pandang ke arah lain.

"Tolong jangan datang sini lagi, Ghaz. Saya rasa dah takde apa yang ada untuk awak dalam kampung ni." ucapnya perlahan.

"Siapa kata takde? Saya dah tinggalkan hati saya dekat sini dari dulu lagi." jawab Ghazali yakin. Tapi sekali lagi Nura hadiahkan senyum sinis.

"Awak boleh cakap apa yang awak nak. Tapi saya tetap tak nak dengar apa-apa pun dari awak lagi. Antara kita dah takde apa-apa!" Nura buka langkah untuk naik ke rumah.

"Sejak bila kita ada apa-apa?" Kata-kata Ghazali membuatkan langkah Nura terhenti di anak tangga pertama. Bibir diketap kuat sebelum kembali berpaling.

"Kenapa? Tak betul apa yang saya cakap? Awak dengan saya tak pernah ada apa-apa. Tapi kenapa awak marah-marah saya macam ni?" sambung Ghazali berani.

"Betullah tu. Antara kita memang tak pernah ada apa-apa. Saya tak pernah kenal awak. Saya rasa awak boleh balik sekarang ni. Takde apa-apa dekat sini untuk awak." Langkah kembali dibuka dengan pandangan yang mula berkaca-kaca.

"Neylia!" Disambar lengan Nura pantas.

"Apa lagi yang awak nak?" bentak Nura tertahan seraya rentap kembali lengannya.

"Saya mintak maaf.."

Nura tarik senyum tepi.

"Awak ada buat salah pada saya ke?" balasnya cukup sinis.

Ghazali lurut rambut dengan rengus yang terlepas. Terasa kata-katanya tadi dipulangkan semula.

"Baliklah Ghaz. Tempat awak bukan dekat sini." sambung Nura sebelum terus hilang ke atas rumah.

Ghazali cuba memanggil tapi bayang Nura langsung tak kembali. Hela panjang dilepaskan. Akal memutar kembali apa yang berlaku hampir 20 tahun lalu. Mengenang kembali janji yang pernah dibuat.

"Awak, saya janji! Nanti saya selalu ajak mummy dengan daddy balik kampung kalau ada cuti sekolah."

"Awak janji?"

"Saya janji! Kalau saya dah jumpa kawan baru dekat sekolah baru nanti saya takkan lupakan awak, Awakkan kawan baik saya. Saya takkan lupa sampai bila-bila. Saya sayang awak, Neyl."

Jari kelingking berkait. Janji terpatri. Senyum manis terhias bibir masing-masing. Pangkin buruk itulah yang dah menjadi saksi atas segala-galanya.